18 وهدے سجّهێن مردمان دیست که گْرند و گِرۆک اِنت و کرنائے تئوار اِنت و دوتّێا کۆه پۆشِتگ، چه تُرسا لَرزِت و دور اۆشتاتنت.
رۆچ که اێر نِشت و تهاریا مان شانت، آسْدانے که دوتّ دئیان اَت گۆن رۆکێن مَشَلێا زاهر بوت و چه تَلانی نیاما گوَست.
آییا پسّئو دات: ”من باگا تئیی پادبرَمش اِشکت و منا تُرسِت چێا که جاندر اَتان، پمێشکا من وتا چێر دات.“
تئو سکّیانی ساهتان پریات کرت و من ترا رَکّێنت، من گْرندان اَندێم اتان و ترا پَسّئو دات، مِریبائے آپانی کرّا ترا چکّاستُن. اۆشت...
