19 آیان گوَشت: ”مرۆچی مِسریێا مارا چه شپانکانی دستا رَکّێنت. آپی هم کَشِّت و رمگی آپ دات.“
وهدے آکوبا وتی ماتئے برات لابانئے جنکّ راهیل و لابانئے پَس دیستنت، دێم په چاتا شت، سِنگی چه چاتئے دپا کنزێنت و وتی ناکۆئے پَسی آپ داتنت.
وهدے اۆدئے نندۆکێن کَنهانیان اَتادئے جۆهانا داشتگێن اے پُرس دیست، گوَشتِش: ”مِسریان بلاهێن پُرسے داشتگ.“ پمێشکا آ جاگه که اُردُنئے کئورئے نزّیکّا اِنت، آ جاگهئے نامِش آبِل‌مِسراێم کرت.
جنکّ که وتی پت رئوێلئے کرّا آتکنت، پتا جُست کرتنت: ”مرۆچی چێا چۆ زوتّ آتکگێت؟“
پتا گۆن وتی جنکّان گوَشت: ”گڑا کُجا اِنت؟ شما آ مرد چێا نئیاورتگ گۆن؟ تئواری کنێت، بِلّی کئیت و نانَ وارت.“
