موسّایا گوَشت: ”هُداوندئے هُکم اِش اِنت: ’یَکّ پورهێن اُمێرے مَنّ په وتی آیۆکێن نَسل و پَدرێچان اێر کنێت، که آ هما نگنا بگندنت که من گیابانا شمارا وارێنت، هما وهدا که من شمارا چه مِسرا در کرت و آورت.‘“
هرکَسا که گۆش پِر، گۆش بداریت که پاکێن روه گۆن کِلیسایان چے گوَشیت. هما که سۆبێنَ بیت، من آییا چه چێر و پناهێن مَنّا بَهرے دئیان. من آ مردما اسپێتێن سِنگے هم دئیان که آییئے سرا نۆکێن نامے نبشته اِنت. اے ناما تهنا هما زانت که آییا دئیگَ بیت.
