26 شمئے چُکّ که چه شما جُستَ کننت که اے چۆنێن رسمے،
نَسلے په دومی نَسلا تئیی کارانی ستایا کنت و تئیی مزنێن کارانی کسّهانَ کاریت.
او هُدا! ما وتی گۆشان اِشکتگ، مئے پت و پیرێنان گوَشتگ که آیانی زمانگا چۆنێن کارِت کرتگ، گوَستگێن دئور و باریگان.
شما گۆن وتی چُکّ و نُماسگان کِسّه بکنێت که من چۆن مِسری لئیب داشتنت و آیانی نیاما وتی نشانی زاهر کرتنت، تانکه شما بزانێت که من هُداوند آن.“
وهدے شما هما مُلکا سرَ بێت که هُداوند وتی وادَهئے هسابا شمارا دنتی، اۆدا اے رسما برجاه بدارێت.
رۆچئے وهدا جمبرئے مِنُک و شپئے وهدا آسئے مِنُک، دوێن چه مهلوکئے دێما دورَ نبوتنت.
