32 په چاپلوسی هما مردمان سِلّ و پلیتَ کنت که اَهد و کَرارئے هلاپا کارِش کرتگ، بله هما مردم که وتی هُدایا شرّیا پَجّاهَ کارنت، آییئے دێما مُهرَ اۆشتنت.
آ که تئیی ناما زاننت تئیی سرا تئوکلَ کننت چیا که تئو، او هُداوند، وتی هُدۆناکێن لۆٹۆک یله نکرتگ‌اَنت.
اِشیئے جاگها اَنچێن بَژّناکێن مردمے کئیت که آییا هچّ پئیمێن بادشاهی شرپ دئیگ نبوتگ‌اَت. اے په آرامیَ کئیت و په رِپک و پندلے بادشاهیا گیپت.
وهدے کَپنت، کمّێن کُمَکِشَ رسیت و بازێنے په بَدنیّتی آیانی همراهَ بیت.
او یکّ و بَرهَکّێن هُدا! اَبدمانێن زِند همِش اِنت که اے مردم ترا بزاننت و تئیی رئوان داتگێن ایسّا مَسیها پَجّاه بیارنت.
اے چیزّا هم زانێن که هُدائے چُکّ آتکگ و مارا اے پۆه و زانتی داتگ که آ ”راستێنا“ بزانێن. ما هما ”راستێنئے“ اَرواه و جَبینا اێن، آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے اَرواه و جَبینا. راستێن هُدا و نمیرانێن زِند، هما اِنت.
آ سجّهێنان اسپێتێن پۆشاک دئیگ بوت و گوَشگ بوتنت که کمّے اَنگت سبر کنێت تان شمئے همراهێن هِزمتکار و شمئے برات، شمئے ڈئولا کُشگ ببنت و هساب سَرجم ببیت.
