49 ’هُداوندَ گوَشیت: ”آسمان منی تَهت اِنت و زمین منی پادانی چێرئے پَدَگ، شما په من چِه پئیمێن لۆگے اَڈّ کرتَ کنێت یا که منی آرامجاه کجا بیت؟
هُداوند وتی پاکێن پرستشگاها اِنت، هُداوندئے تَهت آسمانا اِنت. چمّی گِندگا اَنت، دیدگی انسانئے چُکّانَ آزماییت.
هرکَس که آسمانئے سئوگندا وارت، هُدائے تَهت و آ تَهت نندۆکئے سئوگندا وارت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”اے سجّهێنان گِندگا اێت؟ شمارا راستێنَ گوَشان، یکّ سِنگے هم دومی سِنگئے سرا نمانیت، سجّهێنانَ پرۆشنت و کرۆجنت.“
ایسّایا گوَشت: ”بانُک! باور کن، وهدے کئیت که شما هُداێن پتا نه اے کۆهئے سرا پرستشَ کنێت و نه اورشَلیما.
هما که سۆبێنَ بیت، من آییا گۆن وت، وتی تَهتئے سرا نندگئے هَکّا دئیان، همے پئیما که من سۆبێن بوتان و گۆن وتی پتا، آییئے تَهتئے سرا نِشتان.
