3 پولُسا لهتێن لَنش و دار چِت و مُچّ کرت و اَنچُش که آسئے تها دئور دئیگا اَت، چه آسئے گرمیا یکّ گرّمارے در آتک و آییئے دستا مَنگَل بوت.
او سْیَه‌مارزادگان! شما که وت سِلّ و رَدکار اێت، چۆن شَرّێن هبر کرتَ کنێت؟ چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
او ماران، او سْیَه‌مارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
وهدے یَهیایا دیست که پَریسی و سَدوکی رُمبئے بازێن مردم پاکشۆدی گِرَگا آییئے کِرّا آیگا اَنت، گۆن آیان گوَشتی: ”او سْیَه‌مارزادگان! کئیا شمارا ڈاه داتگ که چه هُدائے آیۆکێن کَهر و گَزبا رَکّتَ کنێت؟!
ماران په دستَ گرنت و اگن زَهرناکێن چیزّ هم بوَرنت، آیان هچّ پرواهَ نبیت. گۆن باوَرمندانی دست پِر مُشَگا، نادْراه وشّ و دْراهَ بنت.“
اۆدئے مردمان گۆن ما بێدروَرێن مهربانیَ کرت، هئور گوارگا اَت و سکّ سارت اَت، آیان مزنێن آسے رۆک کرت و مارا وشّاتک کنانا گوَشت: ”وتا بتاپێت و گرم بکنێت.“
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“
