28 تئو منا زِندئے راه سۆج داتگ‌اَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
آییا چه تئو زِند لۆٹت و تئو بَکشات، رۆچانی دْراجی، اَبد تان اَبد.
په راستی اَبدمانێن برکت بَکشاتگ و وتی بگلا گَل و شادانِت کرتگ.
او هُداوند! راها منا پێش دار و وتی کِشکا منا تالیم دئے.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
او براتان! من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مُرت، کبر و کَپن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هست‌اِنت.
