11 جنێن باید اِنت په هامۆشی و پرمانبرداری تالیم بگرنت.
هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”من تئیی چِلّگیئے دردان سکّ بازَ کنان، تئو گۆن درد چُکّ پێدا کنئے. تئیی واهگ په وتی مردا بیت و آ، تئیی سرا واجهیَ کنت.“
اِشانی بدلا، وتا گۆن اَنچێن شرّێن کار و کردان بسَمبهێننت که هما جنێنان زێبَ دئیَنت که وتا هُدادۆستَ گوَشنت.
چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.
او جنێنان! همے پئیما، شما وتی مردانی پرمانبَرداریا بکنێت، تان اگن چه آیان یکّے هُدائے هبرا ممَنّیت، گڑا آ گۆن هبرا نه، گۆن وتی جَنئے کار و کِردئے گِندگا هُدائے سرا باور بکنت،
