16 مُدام گَل و شادان ببێت.
گَل و وَشدل ببێت و شادهی بکنێت، چێا که آسمانا شمئے مُزّ سکّ باز اِنت. پێسریگێن نبیانی سرا هم اے ڈئولێن آزارِش رسێنتگ.
بله په اِشیا دِلوشّ مبێت که جِنّ شمئے هُکما مَنّنت، شمئے دِلوشّی اے ببیت که نامۆ آسمانا نبیسگ بوتگ.“
نون گۆن آییا گوَشتِش: ”او واجه! اے نانا مُدام مارا بدئے.“
په اُمێتواری گَل و شادهی بکنێت، سکّیانی تها سبر و اۆپار پێش بدارێت و وتی دْوایان مُهر بۆشتێت.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
