7 بله ما چۆ نکرت و گۆن شما اَنچۆ مهربان اَتێن که ماتے گۆن وتی چکّانَ بیت.
چِلّ سالئے کِساسا مان بَرّ و گیابانا، آیانی کار و کِردی سگّتنت.
منی چُکّان! من پدا په شما چِلّگی دردان آن، تان هما وهدا که پکّا زاهر ببیت که مَسیه شمئے دل و درونا نِشتگ.
شما زانێت که ما گۆن شما هر یَکّێا انچُش اَتێن که مهربانێن پتے گۆن وتی جندئے چُکّانَ بیت.
بله آ هِکمت که چه بُرزا کئیت، ائولا که پاک و پَلگار اِنت، رندا سُهل آرۆک و نرم، مَنّۆک و چه نێکی و رهمتئے بَر و سَمرا پُرّ اِنت، چه پرک و پێر و دورویی و دوپۆستیا هم دور اِنت.
