9 அதுமாத்தறல்ல, தாவீதும் ஆக்களபற்றி, “ஆக்காக உள்ளுதனாளெ, ஒந்தாயிகூடி பிருநு சத்யெமாடி திம்புது ஆக்காக ஆபத்தாயி மாறட்டெ.
அதங்ங ஏசு அவனபக்க திரிஞட்டு, “நன்ன கண்ணா முந்தாக நில்லாதெ செயித்தானே! நீ நனங்ங தடசாக நில்லுது ஏக்க? நீ தெய்வகாரெபற்றி சிந்திசாதெ மனுஷன காரெபற்றியாப்புது சிந்திசுது” ஹளி ஹளிதாங்.
அம்மங்ங தெய்வ அந்துதென்னெ அவனகூடெ, ‘ஏய் புத்தி இல்லாத்த முட்டாளே! நீ இந்து சந்தெக சத்தண்டுஹோதங்ங நீ சேகரிசி பீத்தா சொத்துமொதுலு ஒக்க ஏறங்ங ஹோயி சேருகு?’ ஹளி கேட்டுத்து.
அதுகொண்டு இனி நங்க மற்றுள்ளா ஒப்புறினும் குற்றக்காரு ஹளி ஹளத்தெகோ, அல்லிங்ஙி ஏசின நம்பி ஜீவுசாவங்ங எடங்ஙாறாயி நில்லத்தெகோ, அல்லிங்ஙி ஒப்பன ஒந்து குற்றதாளெ குடுக்கத்தெகோ நா காரணக்காறனாயி நெடிவுதில்லெ ஹளி தீருமானிசியணிவா.
ஏனாக ஹளிங்ங, தெய்வ தன்ன தூதம்மாராகொண்டு ஹளிதா வர்த்தமான சத்தியமாயிற்றெ உள்ளுதாயிப்பங்ங, அதன மீறிதாக்க, அல்லிங்ஙி அதன அனிசரிசி நெடியாத்த எல்லாரிகும் தக்க சிட்ச்செ கிடுத்து.
