30 அல்லி சீமோனின மாயி, பயங்கர பனிபந்தட்டு கெடதித்தா; அம்மங்ங ஆக்க ஏசினகூடெ, அவாக பனியாப்புது ஹளி ஹளிரு.
அதுகளிஞட்டு ஏசு பேதுறின ஊரிக ஹோயிப்பங்ங, அவன மாயி பனியாயிற்றெ கெடதிப்புது கண்டட்டு,
அதுகளிஞட்டு, ஆகளே ஆக்க எல்லாரும் பிரார்த்தனெ மெனெந்த ஹொறெயெ கடது, யாக்கோபினும் யோவானினும் கூட்டிண்டு, சீமோனு, அந்திரேயா ஹளாக்கள ஊரிக ஹோதுரு.
ஏசு அரியெ ஹோயி, அவளகையி ஹிடுத்து ஏள்சிதாங்; ஆகளே அவள பனி மாறித்து; அவ எத்து ஆக்காக தீனிமாடி கொட்டா.
“நன்ன மக சுகஇல்லாதெ சாயிவத்தாயி கெடதித்தாளெ, நீ பந்தட்டு ஒம்மெ அவளமேலெ நின்ன கையிபீத்தங்ங மதி அவ சுகஆயி இப்பா” ஹளி கெஞ்சி கேட்டாங்.
லாசறின அக்கந்தீரு ஏசினப்படெ ஆள்க்காறா ஹளாய்ச்சட்டு, “எஜமானனே! நின்ன கூட்டுக்காறங் சுகஇல்லாதெ கெடதுதீனெ” ஹளி ஹளத்தெ ஹளிரு.
பேதுரும், ஏசின தம்மந்தீரும், மற்றுள்ளா அப்போஸ்தலம்மாரும் மொதெகளிச்சு, குடும்பமாயிற்றெ ஒள்ளெவர்த்தமான அருசா ஹாற, நங்காகும் கீவத்தெ அதிகார இல்லே?
