ƏYYUB 17 - ƏHDİ-ƏTİQ (TÖVRAT VƏ ZƏBUR)

¹ Taqətim kəsilir, günlərim batır, Məni məzar gözləyir.

² Həqiqətən, ətrafıma rişxəndçilər yığılır, Gözüm onların düşmənçiliyini görür.

³ Ey Allah, Öz hüzurunda mənə zəmanət ver. Başqa kim var ki, mənə zamin dursun?

⁴ Çünki onların qəlbini anlayış üçün bağladın, Ona görə onlara zəfər qazandırmayacaqsan.

⁵ Pul üçün dostlarını satanın Övladlarının işığı sönəcək.

⁶ Allah məni insanların dilinə saldı, Üzümə tüpürdülər.

⁷ Gözümün nuru kədərdən qaraldı, Bütün əzalarım kölgə kimi qaldı.

⁸ Buna əməlisaleh insanlar mat qalıb, Günahsızlar allahsızlara qarşı çıxır.

⁹ Saleh insanlar öz yolunu tutur, Əlitəmiz olanlar getdikcə güclənir.

¹⁰ Amma hamınız qayıdıb gəlsəniz, Aranızdan bir hikmətli insan tapmaram.

¹¹ Günlərim ötüşdü, Fikirlərim, arzularım pərən-pərən düşdü.

¹² Onlar gecəni gündüzə çevirir, “Zülmətə işıq yaxındır” deyir.

¹³ Əgər ölülər diyarını evimdir deyə gözləsəm, Yatağımı qaranlıqda sərsəm,

¹⁴ Qəbirə “atam sənsən”, Qurda “anam-bacım sənsən” desəm,

¹⁵ Ümidim hara gedər? Mənim ümidimi kim görər?

¹⁶ Ümid mənimlə ölülər diyarınamı düşər? Mənimlə birgə torpaq altınamı girər?»