वर्ग
प्रार्थना विषये श्लोकाः
किं ते आवश्यकम्? यथा सुपिता स्वपुत्राणाम् आवश्यकतां जानाति, तथा ईश्वरः अपि जानाति। प्रार्थनायां याचना अवश्यं भवेत्। यदा वयं प्रार्थनामहे, तदा स्वस्य असमर्थताम् अपर्याप्ततां च स्वीकुर्मः। यत्किमपि ते स्थितिः अस्ति, तत् सर्वं भगवते निवेदय। धनस्य, रक्षणस्य, आरोग्यस्य, मार्गदर्शनस्य वा आवश्यकता भवतु, तत् सर्वं भगवन्तं निवेद्य साहाय्यं प्रार्थय। यथा भवतः भाष्यग्रन्थे उक्तम् (भाष्यग्रन्थः १३९.४) - "हे प्रभो! मम वक्त्रात् शब्दः निष्क्रान्तुम् पूर्वम् एव भवान् मम मनोगतं जानाति।" प्रार्थना ईश्वरराज्यस्य निधिभण्डारस्य द्वारम् उद्घाटयति। सृष्टिकर्ता अस्माकं हस्तेषु एतां कुञ्जिकां दत्त्वा उपयोगं कर्तुम् आह्वयति। यत् अस्मभ्यम् आवश्यकम्, तत् दातुं तस्मै अतीव सुलभम्। सर्वं तस्य एव, विश्वं च तस्य आज्ञायाम् अस्ति। अस्माकं आवश्यकतां पूरयितुं तस्मै किमपि कष्टं नास्ति, अस्माकं याचनां विना अपि सः तत् कर्तुं शक्नोति। परन्तु सः एतादृशी व्यवस्थां न कृतवान्। ईश्वरः अस्मान् प्रेम करोति, सः अस्माभिः सह निकटतमं सम्बन्धं इच्छति। प्रार्थना एव सा नदी यया ईश्वरस्य कृपा अस्मासु प्रवहति।
तस्मात् प्रार्थनाकाले अन्तरागारं प्रविश्य द्वारं रुद्व्वा गुप्तं पश्यतस्तव पितुः समीपे प्रार्थयस्व; तेन तव यः पिता गुप्तदर्शी, स प्रकाश्य तुभ्यं फलं दास्यतिl
अतएव कृपां ग्रहीतुं प्रयोजनीयोपकारार्थम् अनुग्रहं प्राप्तुञ्च वयम् उत्साहेनानुग्रहसिंहासनस्य समीपं यामः।
यूयं किमपि न चिन्तयत किन्तु धन्यवादयुक्ताभ्यां प्रार्थनायाञ्चाभ्यां सर्व्वविषये स्वप्रार्थनीयम् ईश्वराय निवेदयत। तथा कृत ईश्वरीया या शान्तिः सर्व्वां बुद्धिम् अतिशेते सा युष्माकं चित्तानि मनांसि च ख्रीष्टे यीशौ रक्षिष्यति।
सत्कर्म्मकरणेऽस्माभिरश्रान्तै र्भवितव्यं यतोऽक्लान्तौस्तिष्ठद्भिरस्माभिरुपयुक्तसमये तत् फलानि लप्स्यन्ते।
याचध्वं ततो युष्मभ्यं दायिष्यते; मृगयध्वं तत उद्देशं लप्स्यध्वे; द्वारम् आहत, ततो युष्मत्कृते मुक्तं भविष्यति।
अपरं प्रत्याशायाम् आनन्दिता दुःखसमये च धैर्य्ययुक्ता भवत; प्रार्थनायां सततं प्रवर्त्तध्वं।
हे भ्रातरः, शेषे वदामि यद्यत् सत्यम् आदरणीयं न्याय्यं साधु प्रियं सुख्यातम् अन्येण येन केनचित् प्रकारेण वा गुणयुक्तं प्रशंसनीयं वा भवति तत्रैव मनांसि निधध्वं।
तत आत्मापि स्वयम् अस्माकं दुर्ब्बलतायाः सहायत्वं करोति; यतः किं प्रार्थितव्यं तद् बोद्धुं वयं न शक्नुमः, किन्त्वस्पष्टैरार्त्तरावैरात्मा स्वयम् अस्मन्निमित्तं निवेदयति।
अहं निरन्तरं निजसर्व्वप्रार्थनासु युष्माकं सर्व्वेषां कृते सानन्दं प्रार्थनां कुर्व्वन्
हे परिश्रान्ता भाराक्रान्ताश्च लोका यूयं मत्सन्निधिम् आगच्छत, अहं युष्मान् विश्रमयिष्यामि। अहं क्षमणशीलो नम्रमनाश्च, तस्मात् मम युगं स्वेषामुपरि धारयत मत्तः शिक्षध्वञ्च, तेन यूयं स्वे स्वे मनसि विश्रामं लप्स्यध्बे। एतत् प्रष्टुं निजौ द्वौ शिष्यौ प्राहिणोत्। यतो मम युगम् अनायासं मम भारश्च लघुः।
अतो हे भ्रातरः, यीशो रुधिरेण पवित्रस्थानप्रवेशायास्माकम् उत्साहो भवति, यद्यशक्ष्यत् तर्हि तेषां बलीनां दानं किं न न्यवर्त्तिष्यत? यतः सेवाकारिष्वेककृत्वः पवित्रीभूतेषु तेषां कोऽपि पापबोधः पुन र्नाभविष्यत्। यतः सोऽस्मदर्थं तिरस्करिण्यार्थतः स्वशरीरेण नवीनं जीवनयुक्तञ्चैकं पन्थानं निर्म्मितवान्, अपरञ्चेश्वरीयपरिवारस्याध्यक्ष एको महायाजकोऽस्माकमस्ति। अतो हेतोरस्माभिः सरलान्तःकरणै र्दृढविश्वासैः पापबोधात् प्रक्षालितमनोभि र्निर्म्मलजले स्नातशरीरैश्चेश्वरम् उपागत्य प्रत्याशायाः प्रतिज्ञा निश्चला धारयितव्या।
ममेश्वरोऽपि ख्रीष्टेन यीशुना स्वकीयविभवनिधितः प्रयोजनीयं सर्व्वविषयं पूर्णरूपं युष्मभ्यं देयात्।
इत्यत्र यिहूदिनि तदन्यलोके च कोपि विशेषो नास्ति यस्माद् यः सर्व्वेषाम् अद्वितीयः प्रभुः स निजयाचकान सर्व्वान् प्रति वदान्यो भवति।