21 پمێشکا اے کانونا گندان که وهدے نێکی کنگَ لۆٹان، بدی گۆن من گۆن اِنت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.
ایسّا، هُدائے پاکێن روها سررێچ، چه اُردُنئے کئورا پِر ترّت و پاکێن روه، گیابانا آییئے رهشۆن اَت.
ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که گناهَ کنت، گناهئے گُلام اِنت و
پمێشکا مئیلێت گناه شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هاکمی بکنت که آییئے سِلّێن واهگان پوره بکنێت.
باید اِنت گناه شمئے سرا هاکمی مکنت، پرچا که شما شَریَتئے ساهگا نهاێت، رهمتئے ساهگا اێت.
بله دگه کانونے وتی بند و بۆگانی تها گِندان که گۆن منی دلئے کانونا جَنْگا اِنت. اے منا گناهئے کانونئے بَندیگَ کنت که منی بَند و بۆگانی تها کار کنگا اِنت.
هُدائے شُگرا گِران که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رَکّان. هئو، وتی پگر و هئیالا هُدائے شَریَتئے گُلامیا کنان، بله وتی سَرِشتا گناهئے کانونئے گُلام آن.
چێا که چه ایسّا مَسیهئے راها، زِندئے روهئے کانونا منا چه گناه و مَرکئے کانونا آزات کرتگ.
آیان آزاتیئے کئول و وادهَ دئینت بله وت سِلکاریئے گُلام و بندیگ اَنت. چێا که هرکَس چیزّێا وتی واجه و مسترَ کنت، وت آییئے گُلام و بندیگَ بیت.