15 چێا که شَریَت کَهر و گَزبَ کاریت. بله اۆدا که شَریَت نێستاِنت، شَریَت پرۆشگ هم نبیت.
اگن من مئیاتکێنان و گۆن آیان هبرُن مکرتێن، آ بێمئیار اَتنت. بله نون آیان په وتی گناهان هچّ اُزر و نیمّۆنے نێست.
آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت.
چێا که ایسّائے وشّێن مِستاگئے تها هما پاکی و پَلگاری پَدّرَ بیت که چه هُدائے نێمگا اِنت، هما پاکی و پَلگاری که چه اَزل تان اَبد ایمانئے سرا اۆشتاتگ، اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”هما که چه ایمانئے راها پاک و پَلگار اِنت، زِندگَ مانیت“.
چه شَریَتا پێسر، گناه جهانا هستاَت، بله اگن شَریَتے مبیت، گناه هم هسابَ نبیت.
آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نهاِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“
گڑا شَریَت چێا دئیگ بوتگ؟ شَریَت اِنسانئے ناپرمانیانی سئوَبا دئیَگ بوتگ. پرێشتگان آورت و میانجیگرێن مردمێئے، بزان موسّائے دستا دات و تان هما وهدا کارامَد اَت که هما چُکّ، بزان مَسیه بیئیت که آییئے آیَگئے کئول دئیگ بوتگاَت.
هرکَس که گناهَ کنت، شَریَتئے هلاپا کارَ کنت، چێا که گناه، ناشَری اِنت.
چه اسپسوارئے دپا تێزێن زهمے در آیگا اِنت تانکه گۆن اِشیا کئومان بجنت و گۆن آسنێن اَساێا آیانی سرا هُکمرانی بکنت. آ، پُرواکێن هُدائے گَزب و هِژمئے شَرابکَشّی هئوزا لَگَت دئیگا اِنت.