36 که آییئے نَسل تان اَبد برجاهَ مانیت و آییئے تهت منی درگاها چۆ رۆچا اَبدی اِنت،
بادشاهئے نام نمیران بات، تان رۆچَ دْرپشیت نام و تئواری بمانات. سجّهێن کئوم چه آییا برکت بگراتنت و آییا مبارک بگوَشاتنت.
نَسلانی نَسل تئیی شرپ و اِزّتا بداراتنت، تانکه رۆچَ دْرپشیت، تانکه ماه نورَ دنت.
تان اَبد آییئے نسلا برجاهَ داران، آییئے بادشاهیئے تَهتا آسمانئے رۆچانی هسابا.
’تئیی پدرێچا تان اَبد برجاهَ داران و تئیی بادشاهی تَهتا نَسلانی نَسل.‘“ اۆشت...
آ، آکوبئے پَدرێچئے سرا مُدام بادشاهیَ کنت و آییئے بادشاهی هچبرَ نکُٹّیت.“
مردمان درّاێنت: ”شَریَت مارا گوَشیت که مَسیه تان اَبدَ مانیت. گڑا تئو چۆنَ گوَشئے که انسانئے چُکّ چست کنگَ بیت؟ انسانئے چُکّ کئے اِنت؟“