29 تان اَبد آییئے نسلا برجاهَ داران، آییئے بادشاهیئے تَهتا آسمانئے رۆچانی هسابا.
هُداوندا گۆن داوودا سئوگندے وارت، کئولے کرتی و چه وتی زبانا نبجّیت، که: ”من چه تئیی اۆبادگان یکّے تئیی بادشاهی تهتا نادێنان.
آییا چه تئو زِند لۆٹت و تئو بَکشات، رۆچانی دْراجی، اَبد تان اَبد.
او هُدا! تئیی بادشاهی تهت مُدامی و اَبدمان اِنت، تئیی بادشاهی اَسا، اَدل و اِنساپئے اَسا اِنت.
که آییئے نَسل تان اَبد برجاهَ مانیت و آییئے تهت منی درگاها چۆ رۆچا اَبدی اِنت،
’تئیی پدرێچا تان اَبد برجاهَ داران و تئیی بادشاهی تَهتا نَسلانی نَسل.‘“ اۆشت...
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.