26 آ منا گوانکَ جنت و گوَشیت: ’تئو منی پت ائے، منی هُدا و منی نجاتئے تلار.‘
هُداوند زندگ اِنت. په منی تلارێن هُدایا نازێنک. منی رَکّێنۆکێن هُدایا شان و شئوکت بات.
آ وهدی هُدائے کُربانجاها رئوان، دێم په هُدایا که منی وشّی و شادهی اِنت. او هُدا، منی هُدا! ترا گۆن چنگا نازێنان.
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، هچبرَ نلرزان.
بیاێت هُداوندا په گَلے نازێنێن، په وتی نجاتئے تلارا په شادهی کوکّارَ کنێن.
رَندا کمّے دێمترا شت، دێم په چێر کپت و دْوا کنانا گوَشتی: ”او منی پت! اگن بوتَ کنت، چه من اے سکّیانی جام و پیالها بٹَگلێن، بله آ ڈئولا نه که منَ لۆٹان، هما ڈئولا که تئو لۆٹئے.“
دومی برا په دْوا کنگا شت و دْوایی کرت: ”او منی پت! اگن اے پیاله بے نۆشگا چه من ٹَگلێنگَ نبیت، گڑا هرچے که تئیی رزا اِنت هما ڈئولا ببیت.“
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلویی، اِلویی، لِما سَبَکْتَنی؟“ (بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟)
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
گڑا ڈۆکِش دور کرت. ایسّایا آسمانئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”او پت! تئیی شُگرا گران که تئو منی هبر گۆش داشت.
ایسّایا گوَشت: ”منا دست مجن، چێا که اَنگت پتئے کِرّا بُرزاد نشُتگان، بله منی براتانی کِرّا برئو و آیان بگوَش که نون من دێم په وتی پتا و شمئے پتا، وتی هُدایا و شمئے هُدایا بُرزادَ رئوان.“