12 گۆن تمانێن دلے تئیی شُگرا گران، او هُداوند، منی هُدا! تئیی ناما تان اَبد شان و شئوکتَ دئیان
من وتی سجّهێن زندا په هُداوندا سئوتَ جنان، تانکه زندگ آن، وتی هُدایا نازێنان.
دایما هُداوندا نازێنان آییئے ستا و سنا مُدام منی دپا اِنت.
ترا، او هُداوند، چه دلئے جُهلانکیان شُگرَ گِران، تئیی سجّهێن اَجَبێن کاران درشانَ کنان.
تئیی گوَرا گَل و شادمانیَ کنان. او بُرزێن اَرشئے هُدا! تئیی ناما نازێنان.
آ، راها رئوان، یکّ اَنچێن جاگهێا رَستنت که اۆدا آپسَرے هستاَت، کلیتدارا گوَشت: ”بچار، اِدا آپ هستاِنت، پرواه نێست من همِدا پاکشۆدی بکنان؟“
تان شما په همدلی و همتئواری هُدا، بزان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پِتا، ستا و سنا بکنێت.