6 چه نالگان دَم برتگان، هر شپ گندلان چه گرێوگا مێنان و تَهتا گۆن ارسان ترَّ کنان.
مُردَگ هُداوندا ننازێننت، نه آ مردم که رئونت و بێتئوارَ بنت.
او هُداوند! بِشکن و منی سرا مهربان بئے. هُداوندا! منی مَدَت کنۆک بئے.“
او هُداوند! منی سجّهێن اَرمان تئیی دێما اَنت، آهسرد و گینسارتُن چه تئو چێر نهاَنت.
”او هُداوند! منی دْوایا بِشکن و په کُمکا منی پریاتئے نێمگا دلگۆش کن، ارسانُن مشمۆش و بێتئوار مبئے. چیا که تئیی گوَرا مهمانێئے پئیما آن، دَرامدے، وتی پت و پیرێنانی ڈئولا.
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگاَنت.
مُردگ، کبرا تئیی مِهرئے جارا جننت؟ مُردگانی جهانا تئیی وپاداریئے کِسّهانَ کارنت؟
منی چمّ چه اندۆها تهار بوتگاَنت. او هُداوند! هر رۆچ ترا تئوارَ کنان و دستان په تئو شَهاران.
ایسّائے پُشتا، آییئے پادانی نزّیکّا گرێوان اۆشتات، گۆن وتی اَرسان ایسّائے پادی ترّ کرت و گۆن وتی مود و مَلگۆران هُشک کرتنت و پادی چُکّت و اَتر پِر مُشتنت.