27 آ که واهگِش منی بێمئیاری اِنت شادمان باتنت و شادهیئے گوانکا بُرز کناتنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت که چه وتی هزمتکارئے سلامتیا گَلَ بیت.“
من اِشیئے دینی پێشوایان رَکّگئے پۆشاکا گورا دئیان و اِشیئے وپادارێن مردم په شادهی کوکّارَ کننت.
تئیی دینی پێشوایان پهرێزکاریئے پۆشاک گوَرا بات و تئیی وپادارێن هزمتکار شادهیئے کوکّار بکناتنت.‘“
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
هُداوند همایانی سرا وشَّ بیت که چه آییا تُرسنت و سجّهێن اۆست و اُمێتِش گۆن آییئے مِهرا اِنت.
چێا که هُداوند چه وتی کئوما وشنۆد اِنت، آ بێکِبران سۆبمندیئے تاجا بَکشیت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها شادهی کنێت و شادان ببێت. او سجّهێن نێکدلان! شادهیئے گوانکا بُرز کنێت.
هُداوندُن شۆهاز کرت و منا پَسّئوی دات، چه منی سجّهێن تُرسان منا آزاتی کرت.
بله آ که تئیی شۆهازا اَنت سجّهێن تئیی بارگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت، آ که تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتِش دۆست اِنت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مزن اِنت.“
من گریب و هاجتمند آن، هُداوندا منی هئیال گوَر بات. تئو منی کُمک و رَکّێنۆک ائے. او منی هُدا! دێر مکن.
بله پهرێزکار شادمان و هُدائے درگاها گَل و بال باتنت و چه وشّیا شادهی کناتنت.
بله آ که تئیی شۆهازا اَنت، سجّهێن تئیی درگاها شادهی کنات و گَل و بال باتنت، آ که تئیی داتگێن نجاتِش دۆستَ بیت، مُدام بگوَشاتنت: ”هُداوند مَزنشان اِنت.“
چیا که تئو منی هکّ و اِنساپ په شَرّی داشتگ، وتی تَهتا نِشتگئے و په اِنساپ دادرسی کرتگ.
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
اگن کَسے شادهیَ کنت گۆن آییا شادهی بکنێت و اگن کَسے گرێت گۆن آییا بگرێوێت.