25 مئیل وتی دلا بگوَشنت: ”هه، هه، هه! په وتی اَرمانا رستێن.“ مئیل بگوَشنت: ”لُنکهے کرت و اێرِن برت.“
آیان مارا زندگا اێر برتگاَت وهدے هِژمِش مئے سرا چِست اَت.
هُداوند! بدکارانی اَرمانان پوره مکن، وهدے اُرشَ کننت آیانی پندلان سۆبێن بئیگا مئیل. اۆشت...
په دژمنانی واهگا منا یله مکن، چیا که درۆگێن شاهد منی هلاپا پاد آتکگاَنت که جنگ و چۆپئے آسا دمنت.
منا بدکارانی همراهیا گِرّان مکن و مکَشّ، هما که رَدێن کارَ کننت و گۆن همساهگان چه سُهل و سَلاها هبرا اَنت، بله دلِش چه شِرّ و شۆرا پرّ اِنت.
چه آسمانا وتی کُمکا راهَ دنت، منا رَکّێنیت و آیان که منا لپاشنت، په هکّل اَدبَ کنت. اۆشت... هُدا وتی مِهر و وپاداریا رئوانَ کنت.
آ که منی سرا ”هه، ههَ“ کننت، چه پَشَلیا پُشتکا کنزاتنت.
وتی دلا گوَشتِش: ”آیان سَرجمیا وتی پنجگئے چێرا کارێن،“ گڑا هُدائے سجّهێن دیدارجاهِش اے سرڈگارا سۆتکنت.
دُژمنا گوَشت: ’من اِشانی رندا کپان و رسێنانِش، مالانی آوارا بهرَ کنان و وتی اَرواها سێراپَ کنان. زهما کَشّان و منی دستِش تباهَ کنت.‘
اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگاَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
بله شَریَتئے لهتێن زانۆگر که اۆدا نِشتگاَت، وتی دلا گوَشتِش:
هرچے که آیانی دلا اَت، ایسّایا هما دمانا مارت و گوَشتی: ”شما په چے وتی دلا چُشێن هئیالَ کنێت.