20 چیا که په سُهل و اێمنی هبرَ نکننت، په آ مردمان که مُلکا آرام و بێجاک نِشتگاَنت پُرمکرێن هبر پئیمَ کننت.
چیا که بازێنێئے بُهتامان اِشکنگا آن، تُرس و دهشت چه هر گوَرا، گۆن یکدگرا پندلَ جۆڑێننت و په منی کُشگا مَندر و رپکَ سازنت.
آ که منی کۆشئے رندا اَنت، دام چێرَ کننت، بدواه منی گُمسار کنگئے هبرا کننت و سجّهێن رۆچا پندلَ سازنت.
او پرێبکار! تئیی زبان، تباهی و بربادیئے پندلانَ سازیت، اَلماسێن تێگێئے پئیما.
نون اے مردمان گوَشت: ”مارا اے مرد، دانیالئے هلاپا دگه هچّ نیمّونے دستَ نکپیت، ابێد چه اَنچێن گپّێا که آییئے هُدائے شَریَتئے بارئوا ببیت.“
نه جنْگ و مِڑَ کنت و نه جاک و کوکّار و نه کَسے دَمْک و بازاران آییئے تئوارا اِشکنت،
بله وهدے پَریسیان اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”اے، گۆن جِنّانی سردار بِلزَبولئے سرۆکیا جِنّانَ کَشّیت.“
اے پَندَل جۆڑێنت که ایسّایا په یکّ رِپک و هنرے بگراێننت و بکۆشارێننت.
پمێشکا شما گۆن سرۆکانی دیوانا هۆریگا، لشکرئے مسترا بگوَشێت که آ پولُسا شمئے کِرّا بیاریت. گۆن لشکرئے مسترا شمئے نیمّۆن اے ببیت که شما پولُسئے بارئوا گێشتر زانگ و جُست و پُرس کنگَ لۆٹێت. ما تئیار اێن، رَسگا پێسر، راها آییا کُشێن.“
دَزبندیاِش کرت که آیان وتی مِنّتوار بکنت و پولُسا اورشَلیما راه بدنت. شئورِش کرتگاَت که پولُسئے آیگئے وهدا، راها آییئے سرا اُرُش بکننت و بکُشنتی.