15 منی چمّ مُدام دێم په هُداوندا اَنت، چیا که هما اِنت که منی پادان چه داما آزاتَ کنت.
اَنچۆ که گُلامێئے چمّ وتی واجهئے دستا سَکّ اَنت و مۆلدێئے چمّ وتی بانُکا مئے چمّ هُداوندێن هُدایا سَکّ اَنت که مئے سرا رهم بکنت.
بله منی چمّ ترا سکّ اَنت، هُداوند، او هُداوند! تئیی مئیارَ بان، منا مرکئے دستا مدئے.
منا چه آ داما در بیار که په من چێر و اَندێم اِنت، چیا که منی پناه تئو ائے.