15 وتی هُکما زمینا راهَ دنت و آییئے هبر تێزیا شِنگَ بیت.
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.
آییا هبر کرت و توپّانێن گْواتے آتک و دریائے چئولی چِست کرتنت.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
هُداوند وتی هبرا جارَ جنت، بشارت آرۆکێن جنێن، مزنێن لشکرے اَنت.
گڑا ایسّایا گۆن پئوجی اپسرا گوَشت: ”برئو، اَنچُش که تئیی باور اِنت، گۆن تئو هما ڈئولا بیت.“ آییئے هِزمتکارێن بچکّ هما دمانا دْراه بوت.
نون گُڑا، براتان! په ما دْوا کنێت که هُداوندئے کلئو و پئیگام تێزیا شِنگ و تالان ببیت و مردم اے پئیگامئے اِزّتا بکننت، اَنچُش که شما کرتگ.