79 هرکَس که چه تئو تُرسیت دێم په من بیایات، هما مردم که تئیی پرمانان سرپدَ بنت.
من هما سجّهێنانی سنگت آن که تئیی تُرس آیانی دلا اِنت، هما مردمانی که تئیی رهبندانی رَندگیریا کننت.
هُداتُرس گۆن منی گِندگا شادمان باتنت، که من وتی اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
منا چه کئیدا در کن که تئیی ناما بنازێنان. گڑا پهرێزکار منی چپّ و چاگردا مُچَّ بنت که تئو په من نێکیَ کنئے.
بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!