67 بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان، بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگاَنت.
شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.
او هُداوند! منَ زانان که تئیی هُکم په اَدل اَنت و تئو چه وتی وپاداریا منا مُسیبتانی تها دئور داتگ.
تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت.