172 منی دپ تئیی هبرا بنازێنات، که تئیی سجّهێن رهبند په اَدل اَنت.
تئیی سجّهێن رهبندانی راستیا مَنّان، پمێشکا منا چه هر رَدێن راها نپرت اِنت.
من چه تئیی دپا در آتکگێن سجّهێن هُکمان دپِ وتَ گوَشان.
آ پرمان که تئو داتگاَنت په اَدل اَنت، سرجمیا پُراِهتبار.
تئیی اَدل دائمی و تئیی شَریَت راست اِنت.
بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.
تئیی سجّهێن پرمان پُراِهتبار اَنت، منا کُمَک کن که مردم منا مُپت و ناهَکّا آزارَ دئینت.
پهرێزکارئے دپ هکمت تالانَ کنت و زبانی اَدل.
اِشان چه آیانی چُکّ و نُماسگان چێرَ ندئیێن، گۆن آیۆکێن نسلا هُداوندئے پُرشئوکتێن کارانی کِسّها کارێن، هُداوندئے زۆر و توانئے کِسّها کارێن و آییئے کرتگێن اَجَبێن مۆجزهانی کِسّها.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
ما زانێن که شَریَت روهی چیزّے، بله من نَپسانی مردمے آن که گُلامێئے پئیما گناهئے کِرّا بها بوتگان.