161 هاکم منا مُپت و ناهکّ آزارَ دئینت، بله منی دل تئیی هبرانی سرا لرزیت.
اے لۆگا کَسّ چه من مستر نهاِنت. تئیی جندا اَبێد هچّ چیزّی چه من دور نداشتگ، چێا که تئو آییئے لۆگبانُک ائے. گڑا من چۆن چُشێن رَدێن کارے بکنان و وتا هُدائے چمّان گُنهکار بکنان؟“
سئیمی رۆچا گۆن آیان گوَشتی: ”هما پئیما که من شمارا گوَشان، هما پئیم بکنێت، گڑا زندگَ مانێت، پرچا که منا چه هُدایا تُرسیت.
منی آزار دئیۆک و دژمن باز اَنت، بله من چه تئیی پرمانان وتی دێم نترّێنتگ.
هرچُنت که هاکم هۆرَ نِندنت و منی هلاپا پندلَ سازنت، بله تئیی هزمتکار، تئیی هُکمانی سرا پِگرَ کنت.
هِژمئے تها گناه مکنێت. اێشیئے بدلا، وپسگئے وهدا، وتی دلا اے بارئوا پگر کنێت و آرام گرێت. اۆشت...
آیانی شَریَتا نبشته اِنت که ’مُپتا چه من نَپرتِش کرت.‘ اے ڈئولا اے هبر راست و سَرجم بوت.