134 منا چه انسانئے زُلما بمۆک که تئیی رهبندانی رَندگیریا کرت بکنان.
وتی هِزمتکارئے سلامتی و وشهالیئے زمانتا بدئے، مئیل که گُروناک منی سرا زُلم بکننت.
منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگاَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
چیا که تئو، او هُدا، منا چه مرکا رَکّێنئے و منی پادان چه لَکُشَگا دارئے، که زِندئے رُژنا تئیی بارگاها گام بجنان.
گڑا یَهودیَه و جَلیل و سامِرَهئے سجّهێن دَمگان، کِلیسا اێمن و آسودگ بوت و رُست و رُدۆم کنان اَت. باوَرمندان، په هُداتُرسی زِندَ گوازێنت و گۆن پاکێن روهئے دِلبڈّیا رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت.