125 من تئیی هزمتکار آن، منا سرپدی بدئے که تئیی پرمانان بزانان.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
من تئیی هبر وتی دلا اَمبار کرتگاَنت که تئیی هلاپا گناه مکنان.
منا چه پرێبئے راهان دور بدار، منی سرا رهم کن و شَریَتا منا بِدئے.
منا اَگل و هۆش بدئے که من تئیی شَریَتئے پابند ببان و په دل و سِتک اِشیئے رَندگیریا بکنان.
منا زانت و سرپدی سۆج دئے که من تئیی هُکمانی سرا تئوکلَ کنان.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
دێما گۆن من تَرّێن و منی سرا رهم کن، وتی هزمتکارا زۆر و واک بِبَکش و وتی مۆلدئے چُکّا برَکّێن.
بله نون که چه گناهئے نێمگا آزات بوتگێت و هُدائے گُلام اێت، سَمرے که کَٹّێت پَلگاری اِنت و آییئے آسر نمیرانێن زِند.
هرچے من گوَشگا آن، اِشانی سرا پگر بکن که هُداوند ترا اے سجّهێن چیزّانی زانت و سرپدیا دنت.
اگن چه شما یکّێئے زانت و هِکمت کمّ ببیت، چه هُدایا بلۆٹیت و هُدا، که چه وتی بَکشندگیا هرکَسا بے مِنَّت و شِگانَ دنت، آییا زانت و هِکمتَ بَکشیت.