4 تانکه تئیی داتگێن هئیرات سرپۆش و چێراَندری ببیت. گڑا تئیی آسمانی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت.
تهاری هم په تئو تهارَ نبیت، شپ، چۆ رۆچا درَپشیت، که تهاری هم په تئو چۆ رژناییا اِنت.
تئو منی دل آزمایش کرتگ و شپپاسان منی چارگا آتکگئے، منا چکّاستگِت و هچ در نگێتکگ، اَهدُن کرتگ که دپ گناه مکنت.
هُدایا نزانتگاَت؟ چیا که آ چه دلئے راز و اسراران سرپد اِنت.
اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“
تانکه مردم مزاننت تئو رۆچگ ائے، تهنا تئیی آسمانی پت که چێر و اَندێم اِنت، هما بزانت. آ وهدی تئیی آسمانی پت که چێراَندریَ گندیت تئیی مُزّا دنت.
وهدے هئیراتے چه راستێن دستا دئیئے، چپّێن دست سهیگ مبیت،
بله هروهد دْوا کنئے، وتی لۆگا برئو، لۆگئے دپا ببند و چه وتی آسمانی پتا، که چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، دْوا بلۆٹ، گڑا تئیی پت، که چێرێنانَ گِندیت، تئیی مُزّا دنت.
گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی پدا زندگ بئیگئے وهدا گرئے.“
چێا که هچّ چُشێن چێرێن چیزّے نێست که زاهر و پَدّر مبیت و هچّ چُشێن پناه و اَندێمێن هبرے نێست که آشکار و دێمدرا مبیت.
هما که شمارا چه ٹَگل ورگ و کپگا مُهر داشتَ کنت و بےائیب و گۆن مزنێن شادمانیے شمارا وتی پرشئوکتێن درگاها برت و سر کرتَ کنت،
من آییئے چُکّان وباے دئیان و کُشان، گڑا سجّهێن کِلیسا زاننت که من هما آن که دل و هئیالانی هالان درَ گێجیت و من شما هرکَسا آییئے کارانی هسابا مُزَّ دئیان.