35 چێا که وهدے من شدیگ اَتان، شما منا ورگ دات. تُنّیگ اَتان، منا آپۆ دات. درپَدَر اَتان، منا وتی لۆگا جاگهاۆ دات.
او بادشاه! پمێشکا منی اے سۆج بلکێن په تئو شَرّێن سۆجے ببیت: نێکێن کار بکن که چه وتی گناهان دور ببئے و بزّگانی سرا رهم کن که چه وتی ردکاریان بِرَکّئے. بلکێن تئیی آبادی برجاه بمانیت.“
بادشاه پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی یکّ کَستر کَسترێن براتێا اے پئیمێن کار کرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم کرتگ.‘
گریب و نێزگار مُدام شمئے کِرّا هست، بله من هروهد گۆن شما گۆن نهآن.
گریب و نێزگار، مُدام شمئے کِرّا اَنت و شما هروهد که بلۆٹێت گۆن آیان نێکی کرتَ کنێت، بله من هروهد گۆن شما گۆن نهآن.
گڑا چه درونئے چیزّان هئیرات بدئیێت تان سجّهێن چیزّ په شما پاک و سَلّه ببنت.
زَرّ یَهودائے کِرّا اێر اَتنت، پمێشکا لهتێنا گُمان کرت که بلکێن ایسّا آییا گوَشگا اِنت که برئو و هرچے په ائییدا پکار اِنت بگر، یا گریب و نێزگاران چیزّے بدئے.
گوَشتی: ’کُرنیلیوس! تئیی دْوا و هئیرات یاتمانێن سئوگاتے که هُدائے بارگاها یات کنگَ بیت.
گڑا مریدان شئور کرت هرکَس وتی وس و توانا، په یَهودیَهئے نندۆکێن باوَرمندێن براتانی کُمکّا، چیزّے راه بدنت.
لیدیَها گۆن وتی لۆگئے سجّهێن مردمان پاکشۆدی کرت. پاکشۆدیا رَند، آییا دَزبندی کرت و گوَشت: ”اگن شما منا هُداوندێن ایسّائے هَکّێن مَنّۆگرے زانێت، گڑا بیاێت منی لۆگا بدارێت.“ لیدیَها گۆن وتی بازێن گوَشگا مارا مَنّێنت.
سجّهێن باوَرمند یکدل و یکجان اَتنت، هچکَسا وتی مال و هستی تهنا وتیگَ نزانت و سجّهێن چیزّان شریکدار اَتنت.
هُدائے پَلگارتگێن مردمانی هاجتان پوره کنگا شریکدار ببێت و وتی لۆگئے دروازگا په دَرامدانی مهمانداریا پَچ بکنێت.
اِشیئے بدلا: ”اگن تئیی دُژمن شُدیگ اِنت، وراکی بدئے، اگن تُنّیگ اِنت، آپی بدئے، که گۆن وتی اے کارا، آییئے سرا رۆکێن جَل و اِشکر مُچَّ کنئے. “
گایوس که منا و کلیسائے سجّهێن مردمی وتی مهمانداریئے ساهگا داشتگاَنت شمارا سلام و درۆتَ گوَشیت. اے شهرئے هزانگئے کِلیتدار اِراستوس و مئے برات کْوارتوس شمارا سلامَ گوَشنت.
آ وتی شرّێن کارانی سئوَبا وَشنامێن مردمے ببیت. اَنچێن مردمے ببیت که وتی چُکّی شَرّ رۆدێنتگاَنت، مهمانداریای کرتگ، پلگارتگێنانی هِزمتی کرتگ، پرێشانێن مردمانی کُمکّی کرتگ و په هر پئیمێن شَرّێن کارا مُدام تئیار بوتگ.
منی بْرات! منا تئیی مِهرانی سئوَبا مزنێن وَشّی و دلبَڈّیے رستگ، چێا که تئو پلگارتگێنانی دل، آرام و تاهیر داتگ.
هما هُدادۆستی که مئے هُداێن پت، پاک و بےائیبیَ زانت: ”سکّیانی وهدا جنۆزام و چۆرئوانی دستا گِرگ“ و ”وتا چه اے دنیائے گَندگیان پاک دارگ“ اِنت.