35 دومی رۆچا، کاروانسرائے هُدابُندی دو دینار دات و گوَشتی: ’اے مردئے هئیالداریا بکن، اگن چه اے زَرّان گێشتر پَکار بوت پِر ترّگئے وهدا ترا دئیان.‘“
بله وهدے آ گُلام ڈنّا در آتک، وتی همکارێن گُلامی دیست که آییئے سد دینارئے وامدار اَت، دَستی گُٹّا سکّ داتنت و گوَشتی: ’منی وامان بدئے.‘
آییا، رۆچمُزّ یکّ دینارے گیشّێنت و کارِنده په کارا باگا رئوان داتنت.
آییئے کِرّا آتک و ٹَپّی گۆن شراب و ٹێل درمان کرت و بستنت، وتی اۆلاکا سوار کرت، یکّ کاروانسراێا آورت و آییئے هئیالداریای کرت.
گڑا ایسّایا چه هما شَریَتئے زانۆگرا جُست کرت: ”تئو چے گوَشئے، چه آ سئیێنان کجامیا گۆن اے زَدَگ و ٹَپّیگێن مردا وتی همساهگی زِمّهواری سَرجم کرت؟“
وهدے مهمانیَ کنئے، گڑا نێزگار و مُنڈ و لَنگ و کۆران بلۆٹ.
گایوس که منا و کلیسائے سجّهێن مردمی وتی مهمانداریئے ساهگا داشتگاَنت شمارا سلام و درۆتَ گوَشیت. اے شهرئے هزانگئے کِلیتدار اِراستوس و مئے برات کْوارتوس شمارا سلامَ گوَشنت.