27 منی پتا، بزان تئیی هِزمتکارا گۆن ما گوَشت: ’شما زانێت که منی لۆگبانُکا په من دو مردێنچُکّ آورت.
آکوبا اَنچُش کرت و لیاهئے هپتگی پوره کرت و لابانا وتی آ دگه جنکّ، راهیل گۆن آکوبا سور دات.
بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
بله ما گوَشت: ’ما پدا شتَ نکنێن. هما شَرتا رئوێن که مئے کَسترێن برات گۆن ما گۆن ببیت. ما تان هما وهدا آ مردئے دێما کپتَ نکنێن که مئے کَسترێن برات گۆن مبیت.‘
آکوب و آییئے جَن راهیلئے مردێنچُکّ ایسُّپ و بِنیامین اَتنت.
آکوب و راهیلئے مَردێنچُکّ سَرجمیا چارده اَتنت.