20 ما پَسّئو دات: ’مارا پیرێن پتے هست و کَسترێن براتے که پتئے پیریئے رۆچان پێدا بوتگ. آ براتئے هَکّیگێن برات مُرتگ و چه وتی ماتا یکّێن چُکّ اِنت که منتگ و پت آییا سکّ دۆستَ داریت.‘
وهدے راهیلئے مَرکئے ساهت آتک و آییئے اَرواه بال کنگا اَت، وتی چُکّئے نامی بِناونی کرت، بله پتا چُکّئے نام بِنیامین کرت.
وتمانوتا گوَشتِش: ”بچارێت، وابانی واجه پێداک اِنت.
اِسراییلا ایسُّپ چه وتی آ دگه سجّهێن چُکّان دۆستتر اَت، چێا که ایسُّپ آییئے پیرانسَریئے چُکّ اَت. په ایسُّپا سکّێن ڈئولدارێن کَباهے اَڈّی کناێنت.
بله آیان گوَشت: ”تئیی کَستر یکّێن پتئے چُکّ اَنت و مئے پت کَنهانا جهمنند اِنت. ما دوازده برات بوتگێن. کَسترێن برات انّون پتئے کِرّا اِنت. آ دگه برات نون نێستاِنت.“
آیانی پت آکوبا گوَشت: ”شما منا بےائولاد کنگا اێت. ایسُّپ هم نێستاِنت و شَمون هم. نون شما بِنیامینا پچ گِرگَ لۆٹێت. اے سجّهێن کَهر منی سرا کپگا اَنت.“
بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
بِنیامینئے مردێنچُکّ بێلا و باکِر و اَشبیل و گیرا و نَهمان و اێهی و رُش و مُپّیم و هُپّیم و اَرْد اَتنت.
او یَهودا! تئیی برات ترا نازێننت، تئیی دست دژمنانی گُٹّا سکَّ بیت، تئیی پتئے چُکّ تئیی دێما کۆنڈانَ کپنت.
وهدے شهرئے دروازگئے نزّیکّا رَست، دیستی مردم یکّ مُردگے چه شهرا ڈنّ برگا اَنت که آ وتی جنۆزامێن ماتئے یکّێن چُکّ اَت. شهرئے بازێن مردم هم، گۆن آ جنۆزاما گۆن اَتنت.