33 آکوبا کباه پَجّاه آورت، گوَشتی: ”اے منی چُکّئے کباه اِنت. چُکّ رسترێا وارتگ. اَلّما ایسُّپ ٹُکّر ٹُکّر بوتگ.“
بیاێت نون کُشێن و چه اے چاتان یکّێا دئوریَ دئیێن، گوَشێن رسترێا وارتگ. گڑا چارێن که چه آییئے وابان چے درَ کئیت.“
نون ایسُّپئے ڈئولدارێن کباهِش پتئے کِرّا برت و گوَشتِش: ”ما اے چِتگ. بچاری، بارێن تئیی چُکّئے کَباه نهاِنت؟“
بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
ما پَسّئو دات: ’مارا پیرێن پتے هست و کَسترێن براتے که پتئے پیریئے رۆچان پێدا بوتگ. آ براتئے هَکّیگێن برات مُرتگ و چه وتی ماتا یکّێن چُکّ اِنت که منتگ و پت آییا سکّ دۆستَ داریت.‘
چه آیان یکّێا منا یله دات و من گوَشت: ”اَلّما رسترێا وارتگ.“ چه آ وهدا تان انّون وتی چُکُّن ندیستگ.
اِسراییلا گۆن ایسُّپا گوَشت: ”منا اے اُمێت نبوتگ که پدا ترا گِندان، بله هُدایا تئیی چُکّ هم منا پێش داشتنت.“
ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”انّون تئو نزانئے من چے کنگا آن، رَندا سَرپدَ بئے.“