18 وهدے راهیلئے مَرکئے ساهت آتک و آییئے اَرواه بال کنگا اَت، وتی چُکّئے نامی بِناونی کرت، بله پتا چُکّئے نام بِنیامین کرت.
وهدے راهیلا دیست که من په آکوبا هچّ چُکّ نئیاورتگ، وتی گهارئے سرا هَسَدّیگ بوت. گڑا گۆن آکوبا گوَشتی: ”منا چُکّ و ائولاد بدئے، اگن نه منَ مِران.“
وهدے آ چِلّگیئے گرانێن دردان اَت، جَنبۆگا گۆن آییا گوَشت: ”متُرس. ترا دگه مردێنچُکّے بیت.“
راهیل مُرت و آاِش اِپراتئے راها، بزان بئیتلَهِمئے راها کَبر کرت.
چه راهیلا ایسُّپ و بِنیامین،
بله آکوبا گوَشت: ”منی چُکّ گۆن شما نئیئیت گۆن. آییئے برات مُرتگ و بَسّ جندی پَشت کپتگ. اگن شمئے اے سپرا تاوانے برسیتی، من چه گَمانَ مِران و منی پیرێن سرئے هۆن شمئے گردنا بیت.“
آکوبا ایسُّپئے برات بِنیامین گۆن آ دگه براتان دێم ندات، گوَشتی چۆ مبیت که تاوانے برسیتی.
پُرواکێن هُدا آ مردا په شما رهمدل کنات که شمئے آ دگه براتا و بِنیامینا گۆن شما آیگا بِلّیت. بله اگن من چُکّ باهێنتنت وَه منی بَهت و نَسیب.“
بِنیامین دِرّۆک و وَرۆکێن گُرکے، سُهبان شکار اێرَ بارت و بێگاهان آوار بهرَ کنت.“
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
تئیی دست هما مردئے سرا بات که تئیی راستێن نێمگا اِنت، هما انسانئے چُکّئے سرا که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
مردم کمّے هۆن بزورنت و هما لۆگا که اے گۆشتا ورنت، آ لۆگئے دروازگئے چانٹا، بزان دروازگئے سربُرا و کَشان اے هۆنا پِر بِمُشنت.
بله هُدایا گوَشت: ’او نادان! اِنشپی تئیی ساه چه تئو گِرگَ بیت، گڑا تئیی اے مُچّ کرتگێن مال و مِلکت کئییگَ بنت؟‘
ایسّایا بُرزێن تئوارێا چیهال کَشّت و گوَشت: ”او پت! من وتی روه و ساها تئیی دستا دئیان.“ گۆن همے هبرا، ساهی دات.
هما وهدا که اِسْتیپانا سِنگسار کنگا اَتنت، اِسْتیپان دْوا کنانا گوَشگا اَت: ”او هُداوندێن ایسّا! په منی نَدریگێن ساهئے زورگا رزامند باتئے.“