هُداوندا که گۆن هاجِرا هبر کرت، هاجِرا هُداوندارا اے نام بست: ”تئو هما هُدا ائے که منا گندئے.“ چێا که هاجِرا گوَشت: ”نون من هما دیست که منا مُدامَ گندیت.“
نون اِساکا بَلاهێن لَرزَگے جانا کپت و گوَشتی: ”گڑا آ کئے اَت که شکارے جت و په من آورتی و من تئیی آیگا دمانے پێسر وارت و آییارا برکت دات؟ و اَلّم آییا برکتَ رسیت.“
نون آکوبا دْوا کرت: ”او منی پت اِبراهێمئے هُدا! منی پت اِساکئے هُدا! او هما هُداوند که گۆن من گوَشتِت: ’مُلکا وتی سیادانی کِرّا واترّ کن که من ترا سبز و آبادَ کنان!‘
او منی پت و پیرکانی هُدا! من تئیی شُگرا گران و تئیی تئوسیپا کنان، چێا که تئو منا زۆر و هکمت داتگ. انّون هم اے تئو ائے که په من هما چیزِّت زاهر کرتگ که ما چه تئو لۆٹتگ، چێا که تئو نون بادشاهئے جێڑه په ما پدّر کرتگ.“