چه منی آیگا پێسر ترا کَمُّک هستاَت و نون سکّ باز بوتگاَنت. هر جاه که من وتی پاد اێر کرتگ، هُداوندا ترا همۆدا برکت داتگ. بله من کدی په وتی جندئے لۆگا کارے بکنان؟“
نون که تئو منی سجّهێن چیزّ پَٹِّتگاَنت، ترا چُشێن چیزّے دست کپت که تئییگ اِنت؟ اگن دست کپتگ، منی و وتی سیاد و مردمانی دێما اێری کن. بِلّی هما منی و تئیی پئیسَلها کننت.
من هچبر دَلوَتے تئیی کِرّا نئیاورتگ که رستران جتگ و کُشتگ. هر تاوانے که بوتگ، بدل من چه وت پُرّ کرتگ. اگن یکّ چیزّے رۆچا دُزّگ بوتگ یا شپا، آییئے کیمّت تئو چه من لۆٹتگ.