32 لیاه لاپپُرّ بوت و مردێنچُکّے آورتی و چُکّئے نامی روبِن کرت. گوَشتی: ”هُداوندا منی بزّگی دیست. منی مرد نون اَلّما منا دۆستَ داریت.“
هُداوندئے پرێشتگا پدا گوَشت: ”نون تئو لاپپُرّ ائے و مردێنچُکّے کارئے. چُکّئے ناما اِسماێل بکن چێا که هُداوندا تئیی پِریات اِشکتگ.
وهدے هُداوندا دیست که لیاه آکوبا نادۆست اِنت، آییارا چُکّی دات، بله راهیل سَنٹ و بےائولاد اَت.
اگن منی پتئے هُدا، اِبراهێمئے هُدا و اِساکئے هُدا گۆن من گۆن مبوتێن، اَلّما تئو منا هۆرک و هالیگێن دستان راه داتگاَت، بله هُدایا منی بزّگی و زَهمت دیستگ و دۆشی ترا نِهرّ و هکّلی داتگ.“
اِسراییل همے دَمگا نندۆک اَت. روبِن شت و گۆن وتی پتئے سُریَت، بِلَّها وپت و وابی کرت. اِسراییل سهیگ بوت. آکوبا دوازده مردێنچُکّ هستاَت:
چه لیاها روبِن، که آکوبئے ائولی چُکّ اَت و شَمون و لاوی و یَهودا و ایسّاکار و زِبولون اَتنت،
وهدے روبِن پِر تَرِّت و چاتئے کِرّا آتک و ایسُّپی اۆدا ندیست، وتی گُدی دِرتنت.
روبِنا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشت که هچّی مکنێت، بله شما گۆش نداشت. نون مارا آییئے هۆنئے هساب دئیگی اِنت.“
راها شپا گِپتنت و یکّ جاگهێا منزلِش کرت. وهدے چه آیان یکّێا وتی گۆنیئے دپ پچ کرت که په وتی هرا کاه و کدیمے بکشّیت، دیستی که منی نُگره گۆنیئے دپ دپا اێر اَنت.
بله وهدے که آیانی پریاتی اِشکت، دیستی که چۆن پرێشان اَنت،
منی رنج و سکّیان بچار و سجّهێن گناهانُن ببَکش.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.
آییا گۆن وت گوَشت: ”هُداوندا په من چُشێن کارے کرتگ، اے رۆچان وتی مِهری منی سرا گوارێنتگ و مردمانی چمّا اے کماِزّتیای چه من دور کرتگ.“