26 لابانا پَسّئو دات: ”مئے رسم اے نهاِنت که کَسترێن جنکّا چه مسترێنا پێسر سور بدئیێن.
سُهب که بوت، آکوبا دیست که وئے، اے وَه لیاه اِنت. گڑا گۆن لابانا گوَشتی: ”اے چۆنێن کارے که تئو گۆن من کرت؟ من په راهیلا تئیی هِزمت نکرت؟ تئو چێا منا رَد دات؟“
اے سورئے هپتگا پوره کن، کَسترێنا هم ترا دئیێن، بله په من دگه هپت سالا کار کن.“
گۆن پتا گوَشتی: ”منی پت! چۆ مکن. منی ائولی چُکّ اِش اِنت. وتی راستێن دستا اِشیئے سرا اێر کن.“
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگاَنت.