25 سُهب که بوت، آکوبا دیست که وئے، اے وَه لیاه اِنت. گڑا گۆن لابانا گوَشتی: ”اے چۆنێن کارے که تئو گۆن من کرت؟ من په راهیلا تئیی هِزمت نکرت؟ تئو چێا منا رَد دات؟“
پِرئونا اِبرام لۆٹاێنت و گوَشت: ”اے چِه کارے اَت که تئو گۆن من کرت؟ تئو چێا منا هال ندات که اے تئیی لۆگی اِنت؟
گڑا اَبیمَلِکا اِبراهێم لۆٹاێنت و گوَشت: ”تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ من تئیی کجام کار هراب کرتگاَت که تئو منی جند و منی مُلک چُشێن مزنێن گناهے سرا داتنت؟ تئو گۆن من اَنچێن کارے کرت که کَسّ گۆن کَسّا نکنت.“
اَبیمَلِکا گوَشت: ”تئو چێا گۆن ما چُش کرت؟ اگن منی مردمے گۆن تئیی جَنا بوَپتێن، تئو گناهے مئے چَکّا دئور داتگاَت.“
لابانا دو جنێنچُکّ هستاَت. مسترێنئے نام لیاه اَت و کَسترێنئے نام راهیل.
لابانا وتی مۆلد زِلپَه وتی جنکّارا دات که آییئے هِزمتا بکنت.
لابانا پَسّئو دات: ”مئے رسم اے نهاِنت که کَسترێن جنکّا چه مسترێنا پێسر سور بدئیێن.
لابانا گۆن آکوبا گوَشت: ”تئو چێا چۆ کرت؟ تئو منا رَد دات و منی جنکّ چۆ جنگی بندیگان بُرتنت.
بله اَنگت شمئے پتا منا رَد داتگ و منی مُزّی دَه رندا بدل کرتگ، بله هُدایا شمئے پت نهاِشت که منا تاوان بدنت.
پمێشکا، هر کارا گۆن دگران هما ڈئولا نێکی بکنێت که لۆٹێت آ دگه هم گۆن شما بکننت. شَریَت و نبیانی گپّ و هبر همِش اِنت.
اَنچُش که شما دگران اێرَ جنێت، همے پئیما شما اێر جنَگَ بێت و گۆن هر کئیل و پئیمانهێا که بدئیێت، گۆن هما کئیلا شمارا دئیگَ بیت.
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.