17 لیاهئے چمّ بێجَلوَه اَتنت بله راهیل شَررنگے اَت و ڈیلّ و بالادا جلوَهناک اَت.
وهدے مِسرئے نزّیکّا آتک و رست، گۆن وتی لۆگی ساراییا گوَشتی: ”منَ زانان که تئو زێباێن جنێنے ائے.
اِبرام که مِسرا آتک، مِسریان دیست که سارایی سکّێن زێباێن جنێنے.
جنکّ سکّێن شررنگے اَت. جنێنچُکّے اَت و اَنگت گۆن هچّ مردێنا نئوَپتگاَت. رِبِکّا دێم په چَمّگا جَهلاد راه گِپت، کونزگی پُرّ کرت و پدا بُرزاد بوت.
وهدے اۆدئے مردێنان چه اِساکا آییئے لۆگیئے بارئوا جُست کرت، چه تُرسا نگوَشتی که منی لۆگی اِنت، گوَشتی: ”منی گُهار اِنت.“ آییا دلا هئیال کرتگاَت چۆ مبیت که اِدئے مردێن منا بکُشنت و رِبِکّایا ببرنت که آ شَررَنگے.
لابانا دو جنێنچُکّ هستاَت. مسترێنئے نام لیاه اَت و کَسترێنئے نام راهیل.
آکوبا راهیل دۆست بوت، گوَشتی: ”اگن منا وتی کَسترێن جنکّ راهیلا بدئیئے، من په تئو هپت سالا کارَ کنان.“
آکوب گۆن راهیلا هم هۆر بوت. راهیلی چه لیاها دۆستتر اَت. آکوبا دگه هپت سال په لابانا هِزمت کرت.
نون هُدا راهیلئے ترانَگا کپت، آییئے نێمگا دلگۆشی گوَر کرت و چُکّے بَکشاتی.
چه راهیلا ایسُّپ و بِنیامین،
گڑا پوتیپارا وتی هر چیزّ هماییئے دستا دات و وتی وراکا اَبێد گۆن دگه هچّا کاری نێستاَت. ایسُّپ وَشکَدّ و بْرهدارێن ورناے اَت.
وهدے من چه پَدّانا پِر ترّگا اَتان و اِپراتئے رسگا اَنگت کَمّے راه پَشت کپتگاَت، راها، کَنهانئے مُلکا راهیلئے مَرکئے سۆک منی سرا کپت. من راهیل همۆدا اِپراتئے راها کبر کرت.“ اِپرات بئیتلَهِم اِنت.
چه رامَهئے شهرا کوکّارے گۆشان کپت، مۆتک و زاریے مزنێن، راهیلا په وتی چُکّان گِرێت، کسێئے تسلّایی نزُرت، چێا که آ نمنتگاَتنت.