شپئے شپ پِرئونا موسّا و هارون لۆٹاێنتنت و گوَشتی: ”چِست بێت و چه منی مُلک و مردمان دور بێت، شمئے جند و سجّهێن اِسراییلی. برئوێت و هُداوندا پرستش کنێت، هما پئیما که شما وت گوَشتگ.
هما تَرّ کرتگێن آرت که چه مِسرا گۆن اَتنتِش، چه آیان بێهُمیرێن کۆلُکِش پَتک. مردم چه مِسرا گلّێنَگ بوتگاَتنت، پمێشکا چانَگ بێهُمیر اَتنت. آیان نَتوانت مَهتل ببنت و په وتی تۆشگا وراک اَڈّ بکننت.
اگن باندا تئیی چُکّا چه تئو جُست کرت: ’اے کارا چێا کنگا ائے؟‘ تئو بگوَش: ’هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا مارا چه مِسرا در کرت و آورت، چه هما مُلکا که اۆدا ما گُلام اَتێن.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.
اے کئومئے هُدا، اِسراییلئے هُدایا مئے پت و پیرُک گچێن کرت و مِسرا جَهمنندیئے وهد و زمانگا سرپراز کرتنت و گۆن وتی زۆر و واکا چه مِسرا در آیگئے رهشۆنی داتنت.