37 همے موسّا اَت که گۆن بنی اِسراییلیان گوَشتی: ’هُدا چه شمئے براتانی نیاما په شما، منی ڈئولێن پئیگمبرے گچێنَ کنت.‘
نون آیان گۆن بادشاها گوَشت: ”دانیال که چه یَهودائے دَرانڈێهان یکّے، تئیی جند و تئیی دَسهَتّ کرتگێن پَرمانی هچّ دلگۆش نکرتگ، او بادشاه! رۆچے سئے رندا اَنگت وتی هُدائے کِرّا دْوا لۆٹگا اِنت.“
مُچّیئے مردمان پَسّئو دات: ”اے هما نبی اِنت، ایسّا که جَلیلئے شهر ناسِرَهئے نندۆکے.“
بله هما دمانا جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و تئوارے رُست: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، اِشیئے هبران گۆش بدارێت!“
چه جمبرا تئوارے رُست: ”اے منی گچێنی بَچّ اِنت. شما اِشیئے هبران گۆش بدارێت.“
پیلاتوسا گوَشت: ”اَچه، تئو بادشاهے ائے؟“ ایسّایا گوَشت: ”تئو وت منا بادشاهے گوَشگا ائے. من پێدا بوتگ و دنیایا آتکگان که په راستیا گواهی بدئیان. هرکَسا که راستی دۆستَ بیت، منی هبران گۆشَ داریت.“
اے هما موسّا اَت که گۆن پرێشتگا هۆر، مئے پت و پیرُکانی مُچّیا گیابانا گۆن اَت. پرێشتگا سینائے کۆهئے سرا گۆن آییا تْران کرت و موسّایا همۆدا هُدائے زِند بَکشۆکێن هبر گپتنت تان آیان په ما سر بکنت.