33 وهدے گوَربام نزّیکّ بوت، پولُسا سجّهێن دِلبڈّی دات و گوَشتنت: ”شما تان چارده رۆچا ودار کرتگ که بارێن چے بیت و وَرد و وراکۆ دست هم نجتگ.
ایسّایا وتی مرید لۆٹت و گوَشتنت: ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت، سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست. گۆن شدیگێن لاپا اِشان رُکست کنگَ نلۆٹان، چۆ مبیت که راها بتُسنت و بکپنت.“
تان باز رۆچا ورگِش هم نئوارتگاَت. گڑا، پولُس آیانی دێما اۆشتات و گوَشتی: ”او مردان! اگن شما منی هبر بزُرتێن و چه کْریتا در مئیاتکێنێت، مئے سرا اینچک سکّی و سۆری نکپتگاَت و اینچک تاوان هم نرَستگاَت.
پمێشکا سپاهیگان ساد بُرِّتنت و کَٹی دریایا یله دات.
پمێشکا من گۆن شما دَزبندیَ کنان چیزّے بوَرێت تان زِندگ بمانێت، چه شما هچکَسئے سرئے مودانی ٹالے هم زیانَ نبیت.“
وَرد و وراکی وارت، زرنگ و زۆرمند بوت. لهتێن رۆچا دَمِشْکئے مریدانی کِرّا داشتی.