وهدے یَهیائے هِزمتکاریئے وهد هلاس بئیگی اَت، آییا جُست کرت: ’شمئے هئیالا من کئے آن؟ من، آ نهآن که شما هئیالَ کنێت. آ چه من و رَندَ کئیت و من آییئے کئوشبندانی بۆجگئے لاهک هم نهآن.‘
پولُس و بارنابایا تان بازێن وهدے همۆدا داشت و په نَتُرسی هُداوندئے بارئوا شاهدیاِشَ دات. هُداوندا آ، په مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش دارگا واک و توانَ داتنت و اے ڈئولا پَدّریَ کرت که آییئے مِهر و رهمتئے کُلئو و پئیگام راست اِنت.
بازێن هبر و هالا رَند، پِتْرُس پاد آتک و گۆن آیان گوَشتی: ”او براتان! شما شَرَّ زانێت که باز وهدا پێسر، هُدایا چه شمئے نیاما منا گچێن کرت که درکئوم چه منی زُبانا ایسّائے وشّێن مِستاگا بِشکننت و باور بکننت.
وهدے سیلاس و تیموتاووس چه مَکْدونیَها آتک و گۆن پولُسا هۆر بوتنت، آ هُدائے هبرانی شِنگ و تالان کنگا دَزگٹّ و گُلاێش اَت. آییا په یَهودیان پَدّرَ کرت و گوَشت: ”ایسّا هما مَسیه اِنت.“
چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که کاسِدے آن و منی کاسدی چه اِنسانانی نێمگا یا چه هاسێن مردمێئے نێمگا نهاِنت، چه ایسّا مَسیه و هُداێن پتئے نێمگا اِنت، هما هُدا که ایسّا مَسیهی چه مُردگان زندگ کرت.
بله هما هِزمت و کُربانیگ که شمئے باوَرئے بَر و سَمر اَنت، اگن آیانی سرا منی هۆن هم رێچَگی کُربانیگێئے پئیما رێچَگ ببیت، من گَلَ بان و گۆن شما سجّهێنان شادکامیَ کنان.
اَنچۆ که شما زانێت، ما شمئے کِرّا آیگا پێسر پیلیپیئے شهرا چۆن اَزاب و بےاِزّت کنگ بوتێن، بله ما چه وتی هُدائے کُمکّا تَهم و جُرَت کرت و اینچُک دُژمنیئے تها هم ما هُدائے وشّێن مستاگ په شما سَر کرت.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
هما آزار و سکّی و سۆریانی بارئوا هم زانئے که اَنتاکیَه و اِکۆنیَه و لِستْرَهئے شهران منی سرا کپتنت. من اے آزار سَگّتنت و هُداوندا منا چه اے سجّهێنان نِجات دات.